vrijdag 21 december 2012

Ma déchirure

Waarom weet ik niet zeker meer, want koud zijn je trekken, je ogen, je taal. Maar dát! De bereidheid om een dwaas te zijn, de roekeloosheid willens en wetens de zekerheid op het spel te zetten, ze beloeren me constant, cirkelen om me heen als enthousiaste jonge honden, rabiësssymptomen op hun lippen, op hun eerste jacht met het roedel. Weinig lijkt verstandiger dan hen rustig een hap laten nemen, hun ongetemdheid te erven en dol me in iets dat het leven heet te storten.
Wat stond mijn besluit vast, wat was de voorzienigheid me welgezind. Mij werd een middel om hen te temmen aangereikt. In jouw plaats heb ik iemand anders mijn infatuatie toevertrouwd. Hij is virtuoos op de bas,  galmt een stralende lach en heeft genoeg charisma om een volk bijeen te binden. Bovenal: hij is echt onbereikbaar. Onmogelijk toegankelijk, voor eeuwig ondenkbaar. Een veiligheid die jouw admirabele keuze om afstand te nemen vele malen overtreft. Feliciteer me en fluit je honden terug.
Laat me nog even de waan dat fantasmen sterker zouden zijn dan je verwoestende ogen, je titanische kleine gesticulaties. Lang genoeg om een veilige voorsprong te hebben op die honden van je. Lang genoeg om te ontdekken dat ik met jou en je honden op een eiland woon. Lang genoeg om te zwemmen aleer te verzuipen.
Langer dan te kort, aleer ik me gewillig verslinden laat en mijn gebeente je trofeeënkast versieren gaat.