Haar hoofd op zijn schouder. Gedempt door haar haar zingt Bonnie Tyler in zijn oor. Kon het maar eeuwig zo zijn. Ontkomen. Niet dat hyperfysieke van in elkaar gehaakte lijven, maar in elkaar rustende lichamen, zachtjes kabbelend op het ritme, wang aan wang. Je kijkt bijna langs elkaar heen, alsof je met jezelf staat te dansen. Alleen heb je zelf nooit zulke ogen. Er is rood en paars licht, maar ver, ongrijpbaar ver. Deze vierkante meter is een onneembaar, onbewoond eiland.
Jij roept de herinnering aan haar op. Soms voelt hij haar figuur weer licht in zijn armen, haar rechterhand die onder zijn oksel door op zijn vrije schouder rust.
Jij moet hem een dans. Dat heeft hij besloten. Geen scottisch of wals waarbij je elkaar al te goed vast moet hebben - hoe fijn dat op zijn tijd ook moge wezen - maar gewoonweg een trage waar je buiten het sleperige ritme aan niets denken moet, waarin je kan opstijgen en je lichaam vergeten, alleen het geluid dat je in elkaars hoofd hoort nog echt is.
Hij heeft al besloten hoe je zal antwoorden. Nu nog hoe hij je vragen moet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten