De mens bezit de merkwaardige capaciteit en neiging om verantwoordelijkheid van zich af te wentelen. De een noemt het demonen, de ander neuronen, maar niemand wenst zelf iets te hebben gedaan. Mijn ouders, mijn vrienden, mijn minderwaardig DNA; de maatschappij, de politiek, de crisis en de banken. Maar niet ik, ik onder geen beding.
À la limite die vlek die vrijpostig mijn voeten volgt, dit ultieme idool, het spiegelbeeld van mijn schaduw, deze vlerk. Het is de overmanning, het lichaam - driftig en van controle verstoken - de huilbui en de schaterlach, maar niets van dit ben ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten