vrijdag 7 oktober 2011

Trix Zaal

De ombouw tussen support en headliner duurde je duidelijk te lang. Onaangename hoeveelheden mensen drummen om je heen, elkaar verdringend in de speurtocht naar een plaatsje vanwaar het podium fatsoenlijk zichtbaar is. Alleen de gedachte aan de komende muziek heeft je overeind gehouden. Nu dan rijkelijk laat diepe klanken de ruimte vullen, ben je die irritante medemens bijna weer vergeten. Enkel het pubermeisje dat, vergezeld van haar moeder op het laatste moment nog voor je kwam staan in je dierbare ademruimte weet je nogmaals te irriteren door zodra de zaallichten gedimd zijn te beginnen smsen om op te scheppen tegen de hemel mag weten wie. Je kraakt je rechterhand, alsof je haar wil slaan. Niet dat ik verwacht dat je nu plotseling een opvliegende gek zal blijken, maar slechter over je karakter geïnformeerde omstanders zouden zich wel eens ongerust kunnen maken.

Misschien moet je maar profeet worden. Nog geen dag voor het concert liet je me weten dat het werkelijk stoer zou zijn mocht er een cover van Perfect Day worden gespeeld. En daar hadden we het, als bisnummer. Wat haastig afgehaspeld, maar je hebt breed gegrijnsd en genoten. Vervolgens ben je razendsnel verdwenen. Er was niemand die je kende op het concert. Buiten ik, maar mijn inhaalmanoeuvre nadat je weg stoof op de fiets vermocht niet succesvol te zijn. Ben je ook langs de file vanwege de politiecontrole gepasseerd?


T.

Geen opmerkingen: