woensdag 9 juni 2010

Legenda

Schoonheid zou me dringen, aan je zijde te vertoeven.

Nochtans zat ik goed vastgebonden aan de mast. Ik had geholpen het onbreekbare touw te vervaardigen, erop toegezien dat de knopen van optimale kwaliteit waren. Zelden had ik me zo veilig gevoeld.
Tot het gezang kwam. Zoeter dan al wat ik kende, wist het mij meer te binden dan de knopen die mijn veiligheid verzekerden. De zee was nog steeds diep, maar het leek ideaal zwemweer geworden. Eén knoop maakte ik los, het had niet mogen kunnen, maar het lukte me. Even bij zinnen bedekte ik mijn oren met mijn vrijgekomen handen. Een schokgolf door het schip dwong me de melodie terug even toe te laten. De reflex om mijn oren opnieuw te bedekken stokte, mijn armen vielen krachteloos langs mijn lichaam. De even machteloze touwen kletterden aan mijn voeten op het dek.
Ik had nooit de bedoeling te springen, maar ik lag dan toch in het water.


Een halve meter dichter:

Ook een nimf kan schipbreuk lijden. Ik kan tot geen andere conclusie komen, terwijl ik naar je staar vanachter het zielige hoopje hout, dat ik ooit nog hoop aan het branden te krijgen. Aan niets is te merken dat jij per ongeluk in het water bent geëindigd. Of toch, wat paarse striemen op je hals, maar die zie ik van hier niet. Ik weet gewoon dat ze daar zijn.
Wanneer we, tegen elke redelijke verwachting in, later die avond dansen aan ons kampvuur op het strand, kan ik niet anders dan de gevolgtrekking maken.
Misschien zou iemand mijn laarzen nog hebben kunnen terugvinden, had ik die gehad. Nu neem ik afscheid van je in de schemer. Niet langer rust je in mijn omhelzing, nu ik ook mezelf afleg.

Geen opmerkingen: