Ik heb een pet op. De zon schijnt op mijn hoofd, gezeefd door de bladeren van een boom. Ik houd papa's handje vast. Dat moet, want papa huilt. Hij en ik hadden elk een bloem bij. Een witte bloem met een groot bruin hart. Een reuzenmadeliefje dat vergeten is hoe geel eruit ziet. Ik heb mijn bloem neergelegd naast die van papa, op de gladde grijze steen.
Mama legt haar hoofd op papa's borst en legt haar arm om hem heen. Mama huilt ook, maar papa huilt dieper. Zijn hartje doet meer pijn om de steen. Mama hield ook van de steen, heeft ze me verteld, maar niet zo veel als papa. Mama zegt dat ik het wel zal snappen als ik groter ben. Maar ik ben nu ook al een grote jongen, hoor.
Mama houdt mijn zusje in haar buik. Haar hartje doet geen pijn. Als mijn zusje uit mama is gekomen kan ze ook papa's handje vasthouden als hij huilt. Ze lijkt niet op mij, maar ik hoop dat ze papa wel wil troosten. Ik kan dat niet zo goed alleen.
Niet huilen, papa. Mama slaapt onder de boom waardoor de zon schijnt. Niet huilen, ik ben bij je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten