Tom

"Pastenaek Tom, kwart over vier."
Tom kromp ineen bij het onderdukte gegrinnik twee rijen achter hem. Wachtemans, die de uren voor de mondelinge examens aan het overlopen was, keek enigszins verstoord op. "Wat is er grappig, meneer Pastenaek?" Tom liep rood aan. "Ik... ik dee niks m'neer..." Zijn stem stierf weg onder de verschroeiende blik van de meest gevreesde man in het lerarenkorps. Toen Wachtemans zijn lijst verder zette was nog meer gegnuif Tom zijn deel. Hij reageerde er al lang niet meer op. Hij zou altijd ongelijk krijgen van Wachtemans, want die gore eikel van een Vinnie was een van de zeldzaam febkes van de stijve leerkracht. Tom staarde verlangend uit het raam. Nog vijf lesuren hierna en de examentijd zou officieel aanbreken. Wat konden ze hem dan mogelijkerwijs nog maken? Niets toch?
Met kerst was het uiteraard rampzalig afgelopen, want toen had hij nog een kastje. Hij had zijn cursussen daar gelegd om 's middags op school te blijven studeren, waar het rustiger was dan thuis bij zijn lawaaierige jongere broers en zijn zeurende moeder. Dat mens kon nu nooit eens gewoon zeggen dat hij goed bezig was, ze kon alleen maar zijn neus drukken op wat mis ging. En natuurlijk had ze dan gelijk, maar deed hij daarom alles fout? Nee toch?
De cursussen had hij na zijn examen maar voor de helft teruggevonden, vergezeld van een ontzettende urine -en benzinestank en een ingenieus geplaatste allumeur die afging toen hij het deurtje opentrok. In januari had hij nog twee weken mogen nablijven voor brandstichting.
De andere delen van zijn boeken vond hij diezelfde middag terug, aan de waslijnen in het getto vlakbij de school. De mensen daar hadden hun was gewoon op straat hangen en zijn cursusbladen hingen er netjes tussen, nog lekkend van de pis, melk, kots en andere rommel waar ze in hadden gelegen.
Zijn tijd nablijven had hij moeten gebruiken om alles over te schrijven. Nieuwe cursussen kreeg hij niet. Hij was een moeilijk geval, hij kostte de school al genoeg geld en moeite. Hij moest maar op zijn tellen passen, of hij zou nog worden geschorst.
"Wat zei ik net, meneer Pastenaek?"
SHIT! Hij was helemaal afgeleid geweest. "Dat... weet ik niet, meneer", zei hij behoedzaam. "Hij weet het niet." Wachtemans liet zijn stem sarcastisch snerpen. "Waarom verbaast me dat niets, meneer Pastenaek? Ik zal op de klassenraad zeggen dat je totaal niet geschikt bent voor het ASO. Dom, het heeft geen naam." Tom werd opnieuw vuurrood, in zijn ooghoeken prikte de oceaan, een stortvloed die al vijf jaar op verlossing wachtte. Maar Tom slikte de krop opnieuw in. Hij bette de wond, nestelde zijn hoofd nog wat dieper tussen zijn schouders en kleurde zichzelf nog wat grijzer. Alles om in de massa te kunnen opgaan.
De bel ging eindelijk. Tom duwde de bank van zich af en repte zich naar de gang, maar Vinnie en Karel waren hem natuurlijk voor geweest. Vinnie zwaaide met een gsm. Eén van de drie gsm's die hij Tom had afhandig gemaakt. Tot overmaat van ramp vond Toms moeder het belangrijk dat hij altijd bereikbaar was, dus kocht ze hem steevast een nieuwe, waarna ze wekenlang zijn zakgeld inhield. De laatste diefstal dateerde van gisteren en zijn moeder wist nog van niets. Dus had ze hem nu om de een of andere duistere reden gebeld. De koe. "Je mammie, Tommyboy. Misschien om te vragen of je pas te naakt om kwart over vier bent." Tom negeerde hem, liep hem gewoon voorbij. Ook de dikke rochel die Karel in zijn nek deponeerde negeerde hij. Maar ze bleven hem flankeren, zij gedrieën aan het hoofd van de stoet die gevormd werd door hun klasgenoten. "Je wordt wat brutaal, Tommyboy", siste Vinnie lijzig,"misschien helpt het pas echt als je te naakt bent." En met die laatste woorden zette hij hem pootjelap. Voor Tom goed en wel besefte wat er gebeurde had treiteraar nummer drie, Mark, hem al ontdaan van zijn schoenen en die door het raam gegoochemd. Karel greep hem bij de armen en zette zich schrijlings op zijn rug. De andere twee trokken zijn broek en onderbroek uit en zwierden die ook uit het raam. Het kostte hen drie pogingen, omdat het kiepraam alleen openkon op ruwweg een meter boven hun hoofden, maar Tom kon intussen toch niets doen.
Ze lieten hem los, trokken een paar foto's met de gsm en liepen weer verder. De rest van de klas volgde braafjes, als een slaafse kudde. Femke draalde even, aarzelde, wierp nog een blik op hem, maar sjokte dan ook achter de anderen aan. Tom bleef intussen schokschouderend met zijn gezicht naar de vloer liggen. Maar hij liet geen traan. Hij spuugde wat gal uit die onder de ruwe behandeling naar zijn mond was geschoten, maar hij liet geen traan. Hij kroop naar een hoekje en probeerde daar helemaal in weg te kruipen, totdat op zijn minst de drukte van tussen de uren gepasseerd zou zijn. Verschillende leerlingen keken hem bevreemd aan, maar niemand zette ook maar een stap in zijn richting. Hij was een stuk vuil. Een vreemd stuk vuil, maar vooral een stuk vuil.
Minuten gingen voorbij. Het was stil geworden, maar nu klonken er voetstappen op hoge hakken door de trappenhal. Tom keek voorzichtig op en kreunde toen inwendig. Mevrouw Sierens, zijn leerkracht van het volgende uur, kwam eraan, op de voet gevolgd door Vinnie, die nog juist een halve zin aan het afmaken was: "...zomaar blijven zitten, mevrouw, ik weet ook niet waarom." Toen ze Tom zag bleef Sierens geschokt staan. "Tom, wat doe je daar en waarom heb je geen broek aan?" "Hij is pas te naakt om kwart over vier, mevrouw, nu mag hij dit nog doen." Vinnie grijnsde vals. "Heel lollig, Vincent, maar daar heb ik weinig antwoord aan." Tom kon alleen maar overeind komen en naar Vinnie wijzen. De woorden weigerden uit zijn keel te komen. Sierens fronste en keek van de één naar de ander. "Heren, ik denk dat we best even naar de directeur lopen." "Wat heb ik gedaan, mevrouw, ik kan er toch niets aan doen dat hij denkt dat het hier Eden is?" "Dat zien we dan wel, Vincent." Sierens keerde zich om en wenkte hen beiden. Maar het kookpunt was bij Tom al lang bereikt. Hij stormde op Vinnie af en sprong hem vol op het lijf. Ze rolden samen de trappen af. Het deed hels veel pijn, maar dat kon Tom niets schelen. In een mum van tijd zat hij bovenop en begon hij te kloppen, te meppen, te slaan, te timmeren, meer dan hij er synoniemen voor kon bedenken. Vinnie had geen verweer en Toms pijnlijk kloppende handen begonnen onder het bloed te zitten. Sierens gilde en probeerde Tom los te trekken, maar ze werd beloond met een nietsontziende vuist die het rechterglas van haar bril vermorzelde. haar gil alarmeerde wel verscheidene andere leerkrachten die te hulp schoten en met vereende krachten werd Tom uiteindelijk van Vinnie gesleurd, waarna hij schreeuwend en trappelend van de trappen werd gedragen, naar de directeur. Net op het gelijkvloers slaagde hij er echter in om zijn voet in een maagstreek te planten en zijn benen werden uit hun omknelling losgelaten. Met een woeste haal trok hij nog zijn armen los en rende naar de uitgang, de deur uit, de straat op.
De geschokte vrachtwagenchauffeur zei achteraf dat hij alleen de klap had opgemerkt.