Soms wil je alleen maar vallen. Eindelijk alles loslaten wat je veilig vasthoudt aan deze wereld en dan vallen in de lucht. Als je valt kan je alleen nog op regen bogen, de zon blijft daar maar wat staan. Regen valt met je, streelt je en draagt je zachtjes. Alles wordt wat waterig wazig terwijl je sneller en sneller valt. Voorzichtig sla je één vleugel uit en dan een andere. Je flappert even als een hulpeloos arendsjong tot je de juiste slag vindt, maar dan, dan ben je koning. Je stijgt langzaam op, majestueus de humide omgeving in ogenschouw nemend. Je klimt boven de storm en schudt lachend je vuist naar de zon. Nee, jouw vleugels zijn niet van was, ze zijn gemaakt van verhalen die kinderen dromen. Onverwoestbaar. De zon grinnikt en steekt zijn duim op, erkent je als gelijke. Je grijnst euforisch, warme flarden wind dragen je triomfantelijke lach tot aan de einden der wereld.
Met een smak land je op het modderige, gebarsten beton. Je bent doorweekt, ijskoude regen ranselt je wreed af. De gierende wind draagt de holle lach van de zon tot in je suizende oren. Je sleept je dan maar verder.
Soms wil je alleen maar.
2 opmerkingen:
zo mooi Wouter
mooi en herkenbaar
r.
Een reactie posten